ტრაგიკულმა მოვლენებმა მარიამ ტონკოს ცხოვრებაში ბევრი მძიმე შედეგი გამოიწვია, მათ შორის მენტალური პრობლემებიც:

„როგორი ბავშვიც ვიყავი, ვბლოკავდი და არ ვიხსენებდი, ჩემთვის მიუღებელი იყო, როგორიც ვიყავი. თავს ვგრძნობდი უცნაურად, ვერ ვდგებოდი ლოგინიდან და ეზოში არ ჩავდიოდი, ადამიანების დანახვის მეშინოდა. მარტო სახლში მომწონდა ყოფნა. ძალიან პატარა ასაკში დავიწყე კერვა… არ ვიცი, საიდან… ჩემს თავზე მესმოდა, უცნაურიაო… ესეც თურმე მსტრესავდა, მაგრამ მაშინ ვერ ვხვდებოდი. ეს თავისებური ბავშვია, უცნაურია, მაგრამ კერავს – ამას შევეჩვიე და ჩარჩენილი მქონდა, სხვა არაფერში ვვარგივარ, მაგრამ ის მაინც მოსწონთ, რომ ვკერავ-მეთქი… ალბათ, დედაჩემს არ ჰქონდა იმის აღქმა, რა ხდებოდა ჩემ შიგნით. ჯიუტსა და ზარმაცს მეძახდა… 9 წლის ვიყავი, როცა დედაჩემს მძიმე დიაგნოზი დაუსვეს. ბაბუაჩემი გარდაიცვალა, 15 წლის რომ ვიყავი. აქედან მოყოლებული დედის მდგომარეობა გაუარესდა და ექვს თვეში ისიც გარდაიცვალა. ეს იყო ჩემთვის მოულოდნელია, ბაბუა მამასავით მყავდა, ჩემი მეგობარი იყო… ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ ძალიან ჭკვიანი ვიყავი… საშინელ ტკივილამდე ვიყავი, თითქოს მოვკვდი…“